CAPUT III. Quid significet in finem, quod frequenter invenitur in titulis.
| 1 | Finem duobus dicimus modis: primus est iste communis atque moralis, quando res aliqua ad extremum deducta pervenerit, nec ulterius potest prodire, quae motus sui terminum probatur accipere. |
| 2 | Sic enim dicimus finitum cibum, qui sedula comestione consumptus est; finitam pecuniam, quae docetur expensa, et caetera quae hoc modo probantur edici. |
| 3 | Secundus dicitur finis perfectus atque perpetuus, quem modo quaerimus; qui tunc nobis protendi magis ac dilatari incipit, quando ad eum mens devota pervenerit. |
| 4 | Finis ergo legis ac plenitudo Dominus noster est Christus, sicut Apostolus dicit: Finis enim legis Christus ad iustitiam omni credenti (Rom. X, 4). |
| 5 | Ad quem dum pervenerimus, nihil ultra perquiremus; sed ipso beatitudinis fine contenti, plenissima iucunditate perfruemur; cuius tantum amor proficit, quantum intellectus noster, Domino praestante, clarescit. |
| 6 | Et ideo quoties in titulis psalmorum in finem reperis, ad Dominum Salvatorem aciem mentis intende, qui est finis sine fine, et bonorum omnium completiva perfectio. |